Als iemand die geboren is zonder linkerhand en onderarm, ben ik gewend dat mensen naar mij staren op straat. Ik ben gewend om te leven met deze handicap en heb geleerd om te functioneren op manieren die voor mij werken. Ik heb momenten gehad waarop anderen mij beoordelen op basis van mijn handicap, maar het heeft mij nooit weerhouden van een positief zelfbeeld en het houden van mijn lichaam. Wat mij wel heeft belemmerd zijn opmerkingen van mensen zoals "ben je aangekomen?" of "zit die broek niet te strak?". Dit soort opmerkingen kwamen vaak van mensen die dichtbij mij stonden. Het heeft mij erg onzeker gemaakt, maar het heeft mij wel geleerd om dit soort dingen nooit tegen een ander te zeggen.
Body positivity is een houding en mindset die zich richt op het accepteren en waarderen van het lichaam dat je hebt, ongeacht de grootte, vorm of kenmerken. Als iemand die gewend is om met een handicap te leven, heb ik een uniek perspectief op lichaamsacceptatie. Zonder mijn handicap zou ik niet dezelfde persoon zijn, dus ik accepteer mijn handicap en omarm het volledig (pun intended). Als het om sporten gaat, zijn er een aantal spiergroepen die ik moeilijker kan trainen dan anderen. Ik probeer altijd goed op te letten om geen scheefgroei te veroorzaken. De rechterkant van mijn bovenlichaam is al een stuk sterker dan de linkerkant. Ook ben ik al een tijd niet meer actief naar de sportschool gegaan vanwege mijn wereldreis en andere redenen. Maar het is wel iets wat ik altijd in mijn achterhoofd houd. Mensen die mij net leren kennen, durven niet altijd vragen te stellen. Ik ben van mening dat dat wel gewoon zou moeten kunnen. Waarom heerst er een taboe op communicatie met mensen die "anders" zijn? Ja, ik kan gewoon een staartje/knotje maken met één hand. Misschien niet zo goed als andere mensen met lang haar, maar dat maakt niet uit! Ja, ik kan gewoon fietsen en autorijden (in een automaat). Ja, ik ben zo geboren en heb geen fantoompijn. Ja, ik ben een normaal persoon en je hoeft mij niet anders te zien. Ik ben blij in mijn lichaam en trots op mijn handicap.
Geschreven door:
Daphne Oberije